Ik ben nooit zo van de goede voornemens, vaak stel ik ze aan het begin van het jaar ontzettend enthousiast op en zijn ze aan het eind van het jaar aan het verstoffen. Echter is het wel goed om kritisch te blijven kijken naar de automatische piloot waar je soms op kunt leven. Goed voornemen is misschien een groot woord, maar het verdient wel mijn aandacht aankomend jaar: zelfcompassie.

Ik ben nogal een perfectionist. Dit uit zich in mijn werk, in sociale contacten en in het reilen en zeilen thuis. Een langere tijd ben ik mij er niet eens bewust van geweest, het was ‘normaal’ geworden om continu met een kritische blik te kijken. Ik toonde veelal compassie naar anderen, maar tegenover mezelf kan ik ontzettend streng zijn en de lat hoog leggen. Ingewikkeld hoe dit werkt. Streng zijn voor jezelf kan op langer termijn leiden tot minder zelfvertrouwen en faalangst! Grote impact heeft de kritische stem in het hoofd dus.

Als een vriendin een verhaal verteld, kan ik wel compassie tonen en de lat laag leggen. Deze compassie die je uit naar anderen, bij jezelf toepassen is vaak erg lastig. Zelfcompassie betekent aardig zijn voor jezelf, juist ook in moeilijke momenten.

Zelfcompassie zou ik aankomend jaar graag bij willen stil staan en meer willen luisteren naar wat mijn gevoel aangeeft. Als ik merk dat een avondje cocoonen op de bank met een goed boek mij goed zal doen, wil ik daar meer naar luisteren. Daarbij hoort ook nee zeggen, lukt iets niet, of heb ik ergens überhaupt geen energie voor óf zin in? Het is helemaal niet erg om nee te zeggen, en je hoeft ook niet altijd een verantwoording te geven (deze neiging heb ik wel altijd!).

Goede voornemens:

• Vaker stil staan bij mijn gevoel, wat heb ik op dit moment nodig? Waar heb ik behoefte aan?
• De vraag stellen: moet ik dit nu? Deze vraag kun je opsplitsen, en bij elk woord stil staan. Het werkt voor mij erg verhelderend.
• Met meer compassie kijken naar mijn vrije dagen, in een vrije dag wil ik altijd erg veel proppen, schoonmaken, boodschappen doen, aan mijn blog werken, klussen en dan hijgt ook nog eens de verbouwing in de nek. In mijn hoofd zijn er altijd dingen wat erbij komt op mijn to-do lijstje, maar goed is goed. Ik wil proberen om taken op te splitsen, en bijvoorbeeld niet een hele dag bezig te zijn met schoonmaken, maar bijvoorbeeld een paar uurtjes. Zodat je in de middag nog tijd voor jezelf hebt om de batterij op te laden.

Hoe ga jij om met zelfcompassie?

Liefs,
Evelien