Het verliezen van je trouwe vrolijke maatje

Het verliezen van je trouwe vrolijke maatje

Het leven bestaat uit waanzinnige momenten, maar helaas komt er een tijd dat je afscheid gaat nemen. Het moment dat je bij mijn ouders thuis kwam wonen, wist ik dat er ooit dit verschrikkelijke moment komt: afscheid nemen van je trouwe, vrolijke, lieve maatje en viervoeter.

Het is erg snel gegaan met onze lieve hond Noah. Terwijl ik dit schrijf is lieve Noah een halfuur geleden ingeslapen. Noah had al een langere tijd last van een hikkende achterpoot, hier kreeg ze al een aantal jaar pijnstillers voor. Zo enthousiast als ze is bleef ze altijd graag wandelen, spelen en stoeien en kon ze vaak over haar grens heen gaan. Ze kreeg ook een groot bultje op haar pootje, bij de huisarts is dit plekje weg gesneden en bleek het niet kwaad aardig te zijn.

Ik weet nog goed dat ongeveer een maand geleden mijn ouders met Noah langskwamen bij ons huisje, Noah reageerde wat bozig op onze hond Broutje, reageerde niet enthousiast bij binnenkomst en kwam geen knuffeltjes halen. Ze was niet de ‘oude’ Noah. Mijn vader liet zien dat Noah een nieuwe terugkomende plek op haar pootje had, het was dik, roze en het bloedde regelmatig. Mijn vader zei al: ”Eef, dit is niet goed”. De tranen sprongen al in mijn ogen, het kwam zo wel heel dichtbij. Snel daarna is het plekje op Noah haar pootje gecheckt en bleek het inderdaad kwaadaardig te zijn, het groeide met de dag en Noah kreeg steeds meer pijn. Ze liet het alleen niet merken, want ze bleef het blije eitje wat graag wilde wandelen op haar fijne plekjes.

Afscheid nemen blijft altijd zo moeilijk, ze was zo blij toen Mike en ik binnen kwamen. Snuifen, snuffelen, knuffeltjes geven, mijn gezicht likken. Doordat ze zo enthousiast reageerde lag ze snel daarna al uitgeput in haar mandje en kwam er ook niet uit. Ik probeerde je nog zoveel knuffels te geven, lieve woorden toe te spreken en nog van je te genieten. Want man, wat een verschrikkelijke gedachte dat je snel zou gaan wegvallen. Je lieve, trouwe kameraad loslaten. Wat is dat verdomd lastig.

Nu is het zover, lieve Noah, wat wil ik jou bedanken voor de fijne wandelingen, de knuffels, liefde en troost die je mij altijd heb geboden. Ook Noah heb jij Mike laten inzien dat honden wel degelijk heel erg leuk kunnen zijn! Ook Mike was gek op je, en is verliefd geworden op het prachtige boxer ras. Wat zich heeft uitgelokt tot waar we nu zijn: een eigen huisje, met een eigen boxer hond uit het asiel. Het zal de komende tijd ontzettend stil zijn als ik bij mijn ouders op bezoek kom, maar het is goed zo, nootje heeft geen pijn meer. Je hebt tot het laatste moment alles uit de kan gehaald, want zelfs toen de dierenarts thuis kwam met haar koffer vol spuitjes snuffelde je eraan en reageerde je enthousiast. En dat is wat jij bent: een hond vol met enthousiasme en positiviteit, van het begin tot het eind. Lieve Noah, ik zal je ontzettend gaan missen.

”Het was je vriendje, je maatje, die er altijd voor je was.
Bedelend voor iets lekkers en spelend in het groene gras.
Je zult hem wel missen, iedere maand en elke dag.
Maar denk dan in alle liefde aan hem terug met een glimlach”

Deze post heeft een reactie

Geef een antwoord

Sluit Menu